Vorige week liep ik in het bos/park. Voorheen stippelde ik dan een route uit in mijn hoofd en had ik ook een tijdslot. Totdat ik me realiseerde dat het altijd een soort logisch moet zijn, ik loop altijd een rondje. Niet kriskras, da’s onlogisch en niet efficiënt. Gek eigenlijk, leven is tenslotte ook geen rechte lijn. Eerder één en al gekronkel.
Afgelopen week liet ik me leiden door mijn voeten en mijn ogen. Dus ik ging naar een plek waar het mos lichtgroen oplichtte, en naar een open zandvlakte waar ik nog net even de zon kon oppikken. Bewust mijn borstkas vooruit en indrinken maar.

En zo ging ik van plek naar plek. Niks meters maken, maar gewoon rustig aan, in eigen tempo. Ik kwam tot rust, de ene zucht na de andere. Hè hè loop ik daar toch mooi in het midden van mezelf te wezen, neergedaald vanuit m’n hoofd.
Wat een rust, wat een weelde. Wat een diépe rust.
Dat was het moment dat ik opnieuw besefte dat ik zelf altijd een hoop stress in mijn leven bracht. Ik liep mezelf vaak op te jagen met deadlines die alleen in mijn hoofd bestonden, met snelheidsregels die god weet waar vandaan kwamen.

‘Ik ben niet snel genoeg’ is dan zo’n overtuiging die zich moeiteloos nestelt onder een hoog alerte pijler ‘ík doe het niet goed’. Waar het vandaan komt, vanwaaruit het is ontstaan: geen idee.

Wat ik me nog wel prima herinner is de clash van een wat trage familie met een uiterst snelle. Dat was op m’n 21e. Picture this: samenwonen, verhuizing naar een Amsterdams pand, 2 hoog.
Wij werden al dozen duwend de trap op gedreven. Er vonden zelfs demarrage pogingen plaats, zie je het voor je, op zo’n smalle steile trap?
Dozen die werden neergesmeten waar wij die met enige precisie en beleid probeerden te plaatsen. Wat een chaos, wat een stress.
Geïrriteerde blikken, verzuchtingen, ontredderd gezicht van mijn vader.

Of het toen en daar ontstaan is, of iets ouds triggerde? Kweetniet. Wel besefte ik toen voor het eerst dat het gezin waarin je opgroeit z’n eigen tempo heeft. Dat er ook binnen het gezin tempoverschillen waren. Ik was niet de traagste, het was geen issue. Toch schaarde dit zich onder ‘ik doe het niet goed’. Ik voelde een soort schaamte, fast is fabulous & slow is no go.
En het werd wel een ‘dingetje.’

We leven in hectische tijden, alles moet snel, sneller snelst. Het liefst zoveel mogelijk tegelijkertijd, multitasking, wel zo efficiënt. Living loud.
Zoveel factoren die voor overprikkeling zorgen, die te hard binnenkomen, te veel te hard te luid.
Als hoog alerte kun je je buitengewoon bewust zijn van signalen van buitenaf, sferen, eisen, normen, priemende blikken om maar wat te noemen. Op die signalen heb je doorgaans weinig invloed.(we laten voor het gemak nu, de wet van aantrekking even buiten beschouwing)
Wordt je je bewust van je binnenste, dan kun je ruimte maken voor jouw tempo, jouw zachtheid, jouw ‘ding’, jouw Zelf.

En van binnenuit bepaal jij vervolgens hoe je omgaat met de buitenwereld.

The way in, is the way out.🤩

Wil je ruimte maken voor jeZelf, jeZelf ontmoeten? Klik hier voor mogelijkheden: