‘Wie niet luisteren wil, moet maar voelen’

Of

Niet luisteren maar voelen!

Afgelopen maand was Luistermaand het thema. Tijdens mijn zoektocht naar berichtwaardig materiaal stuitte ik op bovenstaande slogan. En het was tot op dat moment niet zo tot mij doorgedrongen, dat ‘luisteren’ een hele andere boodschap kan hebben. Misschien ken je ook dat zinnetje ‘ze wil niet luisteren’ als er over een kind wordt gepraat dat niet doet wat gezegd wordt. En in het ergste geval sloeg ‘moet maar voelen’ op een fysieke of emotionele pijnervaring. De gebiedende variant van Luisteren. Dat wrevelt.

Liever de ontvangende wijs van Luisteren. Daar heb ik mij afgelopen weken mee bezig gehouden. Naar boodschappen van jou, naar m’n hartestem. Naar mijn luisterend oor dat ik naar binnen had gekeerd richting vroegûh, nu, nabij. Naar het gefluister van m’n lijf, het Universum.

Ik was aan het afstemmen op een vernieuwde richting voor mijn praktijk en de verwerking daarvan in mijn website. Een richting die nog beter aansluit bij mij, bij jou, bij wat ik hier te doen heb.

Voor een denker én voeler ineen, webdeveloper/webdesigner ineen, met een passie voor kleuren, waren dit fantastische weken. Ik geniet me verloren, op z’n Brabants gezegd. Maar idd ook verloren in de tijd, úren met de juiste plaatjes en de beste kleurtonen in de weer, verdwaald in de bits & bytes van website code, ploeteren voor de perfecte layout.
Oh had ik je al verteld, moi, perfectionist in het quadraat, ben onderweg toch wat verdwaald en uit de afstemming geraakt.

Aan het begin van mijn “intern-afgesproken-lanceerdatum-van-de-testwebsite week”, word ik wakker met pijn op mijn schouder/blad. Que?!
Deze pijn is mij zeer bekend en een Red Flag van formaat. Hoe is het mogelijk, pijn, in deze LuisterOase die ik had gecreëerd?!
Dus ik duik in de pijn en daal af. En het doet op verschillende niveaus zeer, ik stuit op oeroude heimwee en crisis en door mijn diep-ziel duik en binnen-luisterwerk neemt de pijn wat af. Ook een fysiotherapeut laat ik los op mijn schouder, bont & blauw, voor mijn gevoel, kom ik daar van terug.

Dan volgt het advies ‘niet luisteren maar voelen’.

En dat heb ik geweten. Een kakafonie van pijnscheuten, krampjes, stroomstoten, ruisoprispingen en spikende spasmes barsten los.

Ik ben zó geraakt, geroerd door dit spontane blijk van vertrouwen van mijn lijf. Ze wil gehoord worden en wacht vol vertrouwen op mijn geluister, herstel, gevoel.
Dusse……. het duurt allemaal nog wat, ik ben even, voelen.

PS Mindful voelen is een ware kunstbeoefening. Hogere emo-kunde noem ik het maar.
De pijn wordt trouwens steeds minder.

PPS Als denker én voeler geloof ik in een 2-sporen beleid.
Inzicht in de herkomst van emoties en pijn, plus ervaren en voelen wat er gevoeld dient te worden, zie ik als de ideale combinatie.
Dé combi om tot bewustzijn te komen en ont-moeting met jeZelf.