2021 was een persoonlijk 16 jaar, numerologisch gezien, Tarot kaart nummer XVI: de Toren. Persoonlijk heb ik daar wel iets mee, vanwege de blikseminslag, de Aha-erlebnis betekenis. De ondergang van vaste overtuigingen. Neergang van blokken stapels die vestingmuren zijn geworden, dat werk: het Jenga-effect, de Toren mag om. Dus ik vond het wel spannend, ik was benieuwd naar wat het jaar zou brengen.
Toen ik in mijn vorige blog het Jenga-effect blog aankondigde wist ik nog niet dat er een Grande Finale stond te gebeuren, op de grens naar het nieuwe jaar. Wel precies de juiste demonstratie van datzelfde Jenga-effect.

Je hoeft niet elk blokje te onderzoeken van je Toren. Als je op strategische plekken in die blokjes duikt dan lossen ze op, dan storten stelsels in. Je maakt ruimte, waar het donker was maak je plaats voor licht. Give it a Jenga-crash.

Afgelopen 40+ jaar heb ik behoorlijk geprikt en gepord en blokjes eruit gehaald, middels therapie en therapie en therapie. In vormen en maten. Dat heeft me inzicht gegeven, de Toren raakte afgebrokkeld in het moeder-dochter thema bijvoorbeeld.
Startpunt lag rond mijn 15e of 16^e, ik zou met mijn moeder praten, samen met de psycholoog. En op het moment suprême kon ik het niet, durfde de confrontatie niet aan om mijn grieven en pijn op tafel te leggen. “Au”-> wegwezen.
Een decennium later voelde ik dat mijn, inmiddels overleden, moeder contact zocht. Ik kon dat nog niet aan, door een mengeling van schaamte en schuldgevoel en boosheid. Een vreemde blok-mix.

Pas toen ik 10 jaar geleden energetisch contact zocht, voorbij de schaamte-schuld-boosheid-mix, toen kwam er beweging in. Ik zag haar als geëvolueerde ziel terug. Ze was een wit-stralende WOW (wijs-oud-wijf), droeg deze naam met gratie. Vol trots heb ik mijn zoon als baby zijnde in haar armen gelegd. Haar zachte blik is me altijd bijgebleven.
Sindsdien is zij aan mijn zij. Als WOW, als moeder van mij kon ik haar nog niet zien en ontmoeten.
Maar na de blok-confrontatie waar ik in het vorige blog over schreef verscheen ze ineens tijdens een afstemming. Het was een wonderlijke ontmoeting, beide wat verlegen, licht ongemakkelijk maar ook zo verheugd en ontroerd. Nog niet zoveel woorden, wel contact. Een klein beetje thuiskomen.

Op de valreep van het oude jaar sprak ik mijn moeder opnieuw, via iemand anders. Dat communiceert makkelijker. Ze vertelde over haar worsteling tijdens haar leven. Er ontvouwde zich een pad die veel kenmerken had van mijn weg. Ineens viel alles op z’n plek. Een kwartjesregen, er viel een pak van mijn hart. Een bevrijding van een zwaarte die ik al m’n hele leven bij me droeg. Ongelofelijk, wat een Jenga-crash.

De Toren is om.

Ook toe aan een Jenga-crash? Kijk hier: https://sparklesandspirits.nl/groei-trajecten-2